Kiedyś wymieniliśmy z Ryśkiem autografy, co jest raczej czymś niespotykanym w środowisku muzycznym. On napisał mi taką bardzo ciepłą dedykację, że już nigdy nie wróci na oddział zamknięty. Bo wcześniej rozmawialiśmy o tym, co znajdowało się w naszych bagażnikach. I myślę, że jednak starał się walczyć z nałogiem. Wiem o tym, że miał świadomość, iż bardzo dużo traci z powodu narkotyków... Miał jakieś oparcie, miał rodzinę. Nie znam jego syna, poznałem córkę - wspaniała dziewczyna. Raz przyjechała na koncert Oddziału...
  I takie zdarzenie ze Spodka katowickiego, z jakiegoś spędu. Zadedykowałem mu piosenkę Rzeka, z naszej nowej płyty. Techniczni Dżemu polecieli po niego, a on ucieszył się, że mu ktoś coś zadedykował. Później na Pomorzu, w jakimś hotelu, siedzieliśmy długo w nocy i słuchał tej piosenki pięć czy dziesięć razy. Wtedy dużo rozmawialiśmy na temat muzyki i nie tylko. Zazdrościł Wojtkowi Pogorzelskiemu jego skórzanych spodni, malował wzory, które chciałby mieć na tych portkach. Myślał i o takich sprawach. Nie był tak totalnie nawiedzony.
  Cały czas wyczuwało się u niego potrzebę miłości. Ludzie, którzy go otaczali, po prostu go kochali, ale może on to jakoś inaczej odbierał?
  Już sam wybór muzyki był czymś niesamowitym - mało ludzi u nas śpiewa blues. I to jeszcze tak dobrze. Wielka wrażliwość i muzykalność. Miał wspaniałe wyczucie frazy. I to było takie jego...
  Jak dowiedziałem się o tym, co się stało, to zacząłem grzebać w swoich rzeczach, bo pamiętam, że znajoma zrobiła nam cykl zdjęć w 93 roku, w Brodnicy. W końcu wygrzebałem te fotografie. Jest tam Rysiek na próbie dźwięku zespołu Dżem, rozebrany do roboty. Był to taki okres kiedy Dżem nie nawalał, kiedy strasznie się cieszyłem, że Rysiek jest w pionie. I tak sobie myślałem, że jednak można wiele przewalczyć w życiu... Moje zdjęcia z tego samego dnia są bardzo pijane, okropne. Dzisiaj Ryśka już nie ma, a ja utwierdzam się w decyzji, którą podjęliśmy w zespole pewien czas temu: jak najdalej od wszelkich narkotyków.

JAROSŁAW WAJK
(Oddział Zamknięty)

  Miałam przyjaciółki, które umierały na sam dźwięk jego głosu. Ja nie - bo nigdy nie lubiłam bluesa.
  Przede wszystkim zapamiętałam, że był bardzo życzliwy dla mnie. Był zupełnie normalny. I miły, i dobry. Było to duże przeżycie, że bez specjalnego namawiania wszedł na scenę i spontanicznie z nami zaśpiewał. Był jedną z niewielu osób, które porozmawiały ze mną chwilę i dały mi troszeczkę swojej energii. Bo miał wtedy energię. Wydaje mi się, że był wtedy w takim okresie życia, kiedy było dobrze.

KASIA NOSOWSKA
(Hey)

  Dla mnie nie jest istotne, jaką kto ma technikę śpiewu. Dla mnie istotne jest coś innego: jaki kto tworzy klimat na scenie swoim przekazem. Myślę, że Riedel był przykładem takiego naturszczyka, który potrafił wsadzić swoją duszę w mikrofon. Już chociażby atmosfera na koncertach Dżemu świadczyła, że naprawdę umiał to robić...
  To, co w tej chwili jest tak popularne na świecie, całe to Seattle, zawierało się w jego sposobie śpiewania. Chodzi o ten "brud", o to "samo gęste". O to, co jest samym życiem. Coś, co żre, wchodzi gdzieś głęboko w ciebie. Coś, co zapamiętujesz.

TOMASZ OLEJNIK
(Proletaryat)

  Człowiek jakby żywcem wyjęty z Woodstock... Niesamowita, charakterystyczna barwa głosu. Bardzo osobiste i szczere aż do bólu teksty. Musiał bardzo wiele cierpieć. Niestety, nie znałem go osobiście.

DAREK MALEJONEK
(Houk)

  Graliśmy wspólnie z Dżemem kilka koncertów. Było tak, że poznałem cały zespół, a tylko Ryśka - nie. Zawsze gdzieś znikał.
  Podobało mi się, jak śpiewał. Wiadomo, że nasz język jest bardzo trudny do śpiewania. Ale on potrafił to zrobić tak, jakby śpiewał jakiś Murzyn, Amerykanin. Było też w tym wiele uczucia.
  To był człowiek, na którym wzorowało się wielu polskich wokalistów. Ja też kiedyś próbowałem śpiewać w taki sposób.

ARTUR GADOWSKI
(Ira)

  Rysiek był facetem, który pokazał mi właściwą drogę muzyczną. Nauczył mnie słuchać muzyki. Zanim go poznałem - grałem wszystko. Nie wiedziałem właściwie, kim jestem. On wiedział to lepiej i chyba się nie mylił. Był to znakomity artysta. Chyba największy w Polsce. Nie było takiego drugiego i nie będzie.
  W początku kwietnia miał prawdopodobnie pierwszy zator. Leżał nieprzytomny w szpitalu, a my siedzieliśmy przy nim 24 godziny na dobę. I jakoś został uratowany. Przewieziono go do Olsztyna, tam go odtruli. Po tym wszystkim jąkał się i miał ćwiczenia z logopedą. Zapomniał też część spraw z przeszłości, nie pamiętał niektórych nazwisk...
  Zabraliśmy go do kolegi, do Wodzisławia, żeby odseparować go od jego środowiska. Tam dochodził do siebie, niby od nowa uczył się śpiewać. Ale zerwał się w pewnym momencie... Później nie było już z nim kontaktu - chodził przymulony. Był w Szczecinie, kolega zawiózł go do takiego ośrodka - też urwał się po paru dniach. Kiedyś przyszedł do nas, do firmy. Zapytał: "Czy mam jakieś szanse?". Stanęło na tym, że będziemy mu pomagać leczyć się - także finansowo - i jeżeli wróci do siebie, to dalej będziemy razem grali.